چـقـدر بـگـویـم ؟
قـرص آرامم نـمــی
کــنــد !!!
آغـــوش تــــــو . . .
تـنـهـا آرام بـخــش ِ مــن اسـت . . .
بـــاور نـکـن امــــا ...
اولـــیـــن بــار کـــه مـــی خــواسـتـــم
بـــگــویــم دوســتــت دارم
ســه روز روزه گـــرفــتـــم! . . .
حـــالا حــســـابـــش را بکـن
عـشـــق تــو زنــدگــی ام را
کــــرد مـــاه رمــضـــان!
عیــــب نـــدارد ...
مـــی خـــواهــی بـــروی بـــ ـ ــ ـ ــرو
پــــــایــــــان هـــر رمــضــــانـــی
عیـ ــ ـــ ــ ــد فــــطـــری اســـت عـــزیـــزم! ...
کســـی را دارمـــ ...
کــــه آنقــــدر برایــــم "کســـی" هســت کــه
نگاهــــم دنبـــال کســـی نیســـت...
حتــّــی اگــر کنــــارم نباشــــد !!!
ایـــن را بـارهــا فریـــاد خواهـــم زد کـــه :
کســـی بـــه چشمانـــم نمـی آیـــد " هـــرگــــز"
آهستـــــــــه بیـــــــــا !!
چیزی هــم ننویـــس
نظـــر هــــم نگـــذار
همان که بخوانی بــــس است
من به "بــی محلــی آدمهـــا" عـــادت دارم ...
اینجــــــا مَـــــــن مینــویسَـــــــم
خُـــــــــودم را
لحظـــــــه هایـــــــم را
عصبانیتـــــم را
دِلتَنگـــــی هایــــــَم را
غُــــرغُــــر هایَــــم را
گِـلِـــــه هایـــی کـــه هیــــچ گــــاه بــه زبـــان آورده نِمیشونــــد
وَ مُـــــدام نوشتــــــــه میشونــــد
چیــــزهایــــی کـــه روزی آزارَم میدادِه
خُــــــــودَم را ...تــــــــو را
او را ... همـــه را ...
گاهی ...
روحم میخواهد برود یک گوشه بنشیند
پشتش را کند به دنیا ...
پاهایش را بغل کند و بلند بلند بگوید:
مــــــــــــن ، دیگر بازی نمیکنم ... !
ای کـاش تـنـهــا یـکــــ نـفــر...
هــم در ایــن دنـــــیــــا مـــرا یــاری کـنــد ..
ای کـــاش مـــی تـــوانــستـــم ...
بــا کـسـی درد دل کـنـــم تـــا بـگــویـــم کــه ...
مــن دیــگــر خـســتـــه تـــر از آنـــم کـــه زنـــدگــی کـنـــم
تـــا بـــدانـــد غــم شـبــهـــا یــــم را....
تــــا بــفــهــمـــد درد تــــن خــستـــه و بـیــمــــارم را .....
قــانـــون دنــیـــا تــنـــهــایـــی مـــن اســـت
و تـنــهــــایــی مـــن قـــانـــون عــشـــق اســـت....
و عــشـــق ارمــغـــان دلــدادگــیــســت......
و ایـــن ســـرنــــوشـــت ســـادگـیــســـــت