تنهــایـی مــن و تــو
تنهایی، گاهی وقت ها تقدیر ما نیست ترجیح ماست!
تنهــایـی مــن و تــو
تنهایی، گاهی وقت ها تقدیر ما نیست ترجیح ماست!گاهی ...
گاهی ...
روحم میخواهد برود یک گوشه بنشیند
پشتش را کند به دنیا ...
پاهایش را بغل کند و بلند بلند بگوید:
مــــــــــــن ، دیگر بازی نمیکنم ... !
ای کـاش
ای کـاش تـنـهــا یـکــــ نـفــر...
هــم در ایــن دنـــــیــــا مـــرا یــاری کـنــد ..
ای کـــاش مـــی تـــوانــستـــم ...
بــا کـسـی درد دل کـنـــم تـــا بـگــویـــم کــه ...
مــن دیــگــر خـســتـــه تـــر از آنـــم کـــه زنـــدگــی کـنـــم
تـــا بـــدانـــد غــم شـبــهـــا یــــم را....
تــــا بــفــهــمـــد درد تــــن خــستـــه و بـیــمــــارم را .....
قــانـــون دنــیـــا تــنـــهــایـــی مـــن اســـت
و تـنــهــــایــی مـــن قـــانـــون عــشـــق اســـت....
و عــشـــق ارمــغـــان دلــدادگــیــســت......
و ایـــن ســـرنــــوشـــت ســـادگـیــســـــت
خــــاطــراتــــــــ
خـاطـراتـــ را بـایـد سطل سطل از زنـدگـے بـیـرونــ کـشـید ...
خـاطـراتـــ نـه سـر دارنـد ، نـه تــــــه !
بــے هــوا مـے آیـنـد تـــا خـفـهـ اتــــ کـنـنـد ...
مـے رسـنـد گــاهــے وسـطـ یـکـــ فـکـــر ، گـــاهــے وسطـ یـکــ خـیـابـون ؛
و گــاهـے حـتـے وسـطـ یـکـــ صـحـبـتـــ سـردتـــــ مــے کـنـند !
رگــــ خـوابـتــــ را بـلـدند !
زمـینـتـــ مـے زنـنـد ...
خاطـراتـــــ تـمـامـــ نمے شـونـد ، تـمـامتــــــ مے کـنـنـد ...
زخــمے کهنــه ام !
میخواهی کـــــودک بــاشی
گــــاهی دلـــــت از ســــن و ســــالت مــــی گیــرد
میخواهی کـــــودک بــاشی
کـــودک به هر بهـــانــه ای به آغـــــوش
غمــــخواری پنــــاه می بردو آســــوده
اشـــــــک می ریــزد
بــــــــــــــــــــزرگ که بـــاشی . . . !!!
بایـــــد بغـــــض هــــای زیــــادی را بی صــــدا دفـــن کنی …
واااای بــــرمـــن
ای واااای بــــرمـــن تا گرفتــــاری نـــدارم . . .
باتو که خلــــقم کــــرده ایی کـــاری نـــدارم...
هربـــار که می آیم اینجـــاهــم برایـــت
چیــزی به غـــیراز حــرف تکـــــــراری نــدارم...
میخــــواهم از تـــو که مــــرا فــــورا ببـــــخشی !
از این درشتی کردنم عـــــــاری ندارم...
طوری طلبـــــکارانه می آیـــم به سویــــت...
گویـــا به تو اصــلا بدهکـــــاری نــــدارم...
میـــدانم از مـــن تو بــــدت می آیـــد امــــــــا . . .
ردم کنــی دیــــگر کــــس و کــــاری نـــدارم...
شهرنگاهت…
رسم غریبی بود…
هم آغوشیه چشمان من و تو…
خواستیم قصه غربت را…
به پایان ببریم…
قصه دلتنگی آغاز شد…
آری…
شهرنگاهت…
عجیب غریب نواز بود...